قرار موقوفی تعقیب از جمله قرارهایی است که عمدتا از سوی دادسرا و توسط بازپرس یا دادیار پرونده صادر میشود.
صدور قرار موقوفی تعقیب به این معنی است که ادامه تعقیب کیفری متهم و رسیدگی به اینکه آیا عمل ارتکابی منتسب به او جرم است و مدارک کافی برای اثبات آن وجود دارد، به دلایلی که ارتباطی با ماهیت پرونده (مجرمبودن یا نبودن متهم) ندارند، ممکن نیست و باید متوقف شود.
در همین زمینه ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی کیفری صراحتا اعلام میکند که تعقیب امر کیفری تنها در موارد مشخص قابل توقف است. بنا بر این ماده مواردی از جمله فوت متهم، شمول عفو، گذشت شاکی در جرایم قابل گذشت، نسخ مجازات قانونی و همچنین شمول مرور زمان در موارد قانونی از جمله دلایل صدور قرار موقوفی تعقیب است.
نتیجه عملی صدور قرار موقوفی تعقیب این است که از نظر دادسرا فارغ از مجرم بودن یا نبودن متهم، امکان تعقیب کیفری وی وجود ندارد.
نکته مهم درباره قرار موقوفی تعقیب این است که این قرار از جمله قرارهای قابل اعتراض است و شاکی پرونده اعم از شاکی خصوصی یا عمومی (دادستانی) میتوانند نسبت به آن اعتراض کرده و خواهان تجدیدنظر در آن شوند.