همزمان با اعتراضات و اعتصابات گسترده پرستاران در ایران در اعتراض به شرایط کاری و مطالبه حقوق اساسی و ابتدایی خود، شماری از رسانههای امنیتی در ایران با انکار حق اعتصاب، تلاش پرستاران برای بهرهمندی از این حق در راستای مطالبه حقوق خود را تقبیح کردهاند.
این مساله در حالی است که حق اعتصاب یکی از هفت حق بنیادین کار است که در سازمان بین المللی کار برای تضمین و حمایت از حقوق و کرامت انسانی نیروی کار در برابر استثمار و بهره کشی به رسمیت شناخته شده است.
نقش و عملکرد حق اعتصاب در تامین منافع نیروی کار به قدری حیاتی است که کمیسیون کارشناسان مستقل سازمان بین المللی کار و همچنین کمیته آزادی سندیکایی بهرهمندی از این حق را ابزار دفاع مشروع از منافع اقتصادی و اجتماعی کارگران دانسته و آن را به عنوان بخش غیر قابل تجزیه حق تشکیل آزادانه انجمن و سندیکا معرفی کردهاند.
در واقع نیروی کار با اقدام به اعتصاب نشان میدهد شرایط برایش به قدری ناعادلانه و غیر قابل تحمل است که حاضر است برای تغییر آن دست از کار بکشد تا به این طریق با تحریک و تهدید منافع مالی صاحبان قدرت و سرمایه آنها را وادار به نشستن پشت میز مذاکره با کارگران کند.
برای پرستاران در ایران که مدتها در انتظار اجرای درست و مناسب قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری هستند، یا گروه بزرگی از آنها به دلایل متفاوت از جمله قراردادهای کاری ۸۹ روزه از امنیت شغلی و استخدام محروم میشوند یا شرایط کاریشان به قدری ناعادلانه و نابرابر است و در ازای انجام کار با ارزش برابر دستمزد برابر دریافت نمیکند، اعتصاب به مانند اهرمی است که از طریق آن میتوانند در برابر استثمار و بهرهکشی بیاستند و حقوق انسانی و کاری خود را مطالبه کند.