اصولا انکار بعد از اقرار مسموع نیست ولی شخص متهم در هر مرحله از رسیدگی می تواند اقاریر و اعترافات خویش را انکار نماید. اگر شخص متهم اقاریر را در نزد مقامات دادسرا یا مامورین تحقیق انکار نماید از آنجا که بر حسب ماده تبصره دوم ماده 119 قانون آیین دادرسی کیفری در صورتیکه اقرار متهم و شهادت شهود مورد استناد قاضی دادگاه در صدور رای باشد استماع آن توسط قاضی صادر کننده رای الزامی است بنابراین در صورت انکار اقرار در دادگاه قاضی دادگاه به استناد اقرار متهم نمی تواند بر علیه وی رای صادر نماید و صرفا می تواند با استناد به ماده 162 قانون مجازات اسلامی اقاریر شخص متهم در دادسرا را به عنوان اماره قضایی مورد استناد قرار دهد مشروط بر اینکه همراه با قرائن و امارات دیگر، موجب علم قاضی شود و به استناد علم قاضی رای صادر نماید نه به استناد اقرارهای متهم در دادسرا که مورد انکار وی قرار می گیرند و اگر اقاریر وی با دلایل و قرائن امارات موجود در پرونده در تضاد بوده و با واقعیات منطبق نباشد در هر حال فاقد اعتبار قانونی می باشد.