اگرچه قوانین موضوعه در ایران از جمله قانون اساسی (اصل ۳۸) و قانون مجازات اسلامی (ماده ۵۷۸ قانون تعزیرات و مجازاتهای بازدارنده) اعمال هرگونه شکنجه و آزار و اذیت بدنی علیه شهروندان توسط ضابطان قضایی را ممنوع کرده است، اما هیچ مصداقی از شکنجه در این قوانین مشخص نشده است.
در عین حال با توجه به دیگر قوانین موجود و بهویژه مفاد کنوانسیون بینالمللی منع شکنجه، ۸ مصداق عملی اعمال شکنجه آن توسط ضابطان قضایی وجود دارد.
۱- هرگونه ضرب و شتم و اعمال آزار و اذیت جسمی از جمله وادارسازی بازداشتی به قرارگیری در موقعیت جسمی عذابآور مانند ایستاد نگهداشتنهای طولانی،
۲- اعمال هرگونه تهدید به قتل، اعدام، ضرب و شتم یا هر نوع تهدید نسبت به اعضای خانواده،
۳- هرگونه آزار و اذیت روحی و روانی از جمله اعمال بیخوابی عمدی،
۴- هرگونه آزار و اذیت جنسی، لمس بدن شهروندان یا تهدید به تجاوز،
۵- هرگونه بازداشت غیر قانونی و خودسرانه یا انتقال به مکانها و بازداشتگاههای نامعلوم،
۶- هرگونه توهین، تحقیر و فحاشی مستمر،
۷- هرگونه اعمال محرومیت علیه بازداشتی در دسترسی به آب و غذا به مدت طولانی یا جلوگیری از دسترسی به توالت،
۸- ایجاد هرگونه مانع در بهرهمندی از خدمات پزشکی و درمانی نسبت به ففرد نیازمند به خدمات پزشکی فوری.