در بند ۶ ماده ۶ قانون مطبوعات ایران بیان شده است که مطبوعات حق ندارند مرتکب اعمالی شوند که به حیثیت و منافع جمهوری اسلامی در داخل و خارج ضربه وارد کند. علاوه بر اینکه این بند دارای ابهامات بسیاری است، میتوان گفت پیشبینی چنین امری، مطبوعات را از ورود آزادانه به مسائل کشور باز میدارد.
کلی و مبهمبودن عبارت «حیثیت و منافع جمهوری اسلامی» از یک طرف مطبوعات را به خودسانسوری سوق داده و از طرف دیگر دست نهادهای حکومتی را برای ایجاد محدودیت در مطبوعات باز گذاشته است. به عنوان مثال شورای عالی امنیت ملی، مطبوعات را از انتقاد به برنامه هسته ای ایران منع کرده است. بدون شک این شورا انتقاد از برنامه هستهای را مخالف با منافع جمهوری اسلامی ایران دانسته است. این در حالی است که بسیاری از کارشناسان، معتقد هستند ادامه برنامه هستهای برای ایران هیچ فایدهای نخواهد داشت اما مطبوعات از انعکاس نظریات این کارشناسان منتقد منع شدهاند.
این در حالی است که اصولا مطبوعات ملزم نیستند که نظرات حکومت را منعکس کنند و از انتشار هر آنچه که حاکمیت به ضرر منافع خود میداند پرهیز کنند. چنین محدودیتی قطعا در تعارض با اصل «آزادی مطبوعات» است که در قانون اساسی ایران مورد تاکید قرار گرفته است.