فصل چهارم قانون مطبوعات ایران با عنوان «حدود مطبوعات» طی دو ماده مفصل ۶ و ۷، به بیان مواردی پرداخته است که مطبوعات از آنها منع شدهاند. برخی از این موارد خالی از هرگونه منطقی است. به عنوان مثال در بند ۱۲ ماده ۶ عنوان شده است که «انتشار مطلب علیه قانون اساسی، ممنوع است.»
قانون اساسی یک کشور ممکن است دارای ایراداتی بوده یا با گذشت زمان نیاز به اعمال تغییراتی داشته باشد. همچنان که قوانین اساسی اکثریت کشورها با طرق مختلف از جمله اصلاح یا اضافهکردن متممها یا از طریق تفاسیر دادگاههای قانون اساسی به نوعی تغییر پیدا میکنند. با ممنوعیتی که قانون مطبوعات اعلام کرده، این سوال به ذهن میرسد که آیا قانون اساسی ایران بیعیبونقص است و هیچ وقت نیاز به تغییر ندارد؟ چه منطقی وجود دارد تا مطبوعات نتوانند در مورد قانون اساسی مطلب بنویسند و انتقاد کنند؟
اینکه قانون اساسی ایران ایراداتی دارد قابل انکار نیست. در این صورت برای رفع این ایرادات لازم است اهل تخصص بتوانند نظرات خود را آزادانه در این مورد بیان کنند و مطبوعات نیز باید بتوانند بدون ترس این نظرات را منعکس کنند. قانون مطبوعات ایران نه تنها نوشتن مطلب علیه قانون اساسی را منع کرده است بلکه آن را جرم و مستوجب مجازات حبس یا شلاق دانسته است.
علاوه بر این مجازات، پیشبینی شده است که نشریهای که در نوشتن مطلب علیه قانون اساسی اصرار دارد، توقیف شود. (تبصره ۲ ماده ۶ قانون مطبوعات) این قانون از نشر نظرات کارشناسی در مورد قانون اساسی در مطبوعات جلوگیری کرده و مانع ترقی و تغییر این قانون میشود