در قوانین حقوق بشری، امر به معروف و نهی از منکر، نقض حریم خصوصی شهروندان و آزادی‌های فردی آنهاست.
اما این مساله طبق قوانین فعلی ایران مجاز است. با این وجود اما بر اساس همین قانون (حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر مصوب ۱۳۹۴) فعالیت آمران به معروف و ناهیان از منکر حتی اگر از سوی ستادهای امر به معروف و نهی از منکر حکم ماموریت نیز داشته باشند تنها در حد تذکر شفاهی، آن هم تنها یکبار، است و هرگونه اصرار به گفتگو یا توقف افراد برای گفتگو غیر قانونی بوده و مصداق مزاحمت برای شهروندان (موضوع ماده ۶۱۹ قانون مجازات اسلامی) محسوب می‌شود.
همچنین بنا بر ماده ۶ قانون حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر، هرگونه توهین، افتراء و برخورد فیزیکی و جسمی با شهروندان شامل ضرب و شتم یا حتی لمس شهروندان توسط ماموران امر به معروف و نهی از منکر جرم بوده و مشمول مجازات‌های مربوطه در این زمینه است. توصیه دادبان این است که شهروندان هنگام مواجهه با ماموران امر به معروف و نهی از منکر با حفظ خونسردی و عدم توسل به خشونت، از حق دفاع مشروع خود استفاده کرده و از آنها بخواهند از ایجاد مزاحمت خودداری کرده و در صورت تلاش ماموران برای توقف یا ایجاد مزاحمت در برابر آنها مقاومت و بر حقوق قانونی خود پافشاری کنند.
