براساس بند پ ماده 237 قانون آیین دادرسی کیفری در جرائم علیه امنیت داخلی و خارجی کشور که مجازات آن ها در قانون از درجه پنج و بالاتر باشد قضات می توانند قرار بازداشت موقت بر علیه متهمین امنیتی صادر نمایند در غیر این صورت صدور قرار بازداشت موقت برای چنین متهمین برخلاف مقررات خواهد بود. مجازات های درجه پنج بنا به ماده 19 قانون مجازات اسلامی شامل مجازات حبس بیش از دو تا پنج سال، جزای نقدی بیش از هشتاد میلیون ریال تا یکصد میلیون و هشتاد میلیون ریال، محرومیت از حقوق اجتماعی بیش از پنج تا پانزده سال، ممنوعیت دائم از یک یا چند فعالیت شغلی یا اجتماعی برای اشخاص حقوقی و ممنوعیت دائم از دعوت عمومی برای افزایش سرمایه اشخاص حقوقی، می باشد. بنابراین مقامات قضایی نمی توانند در کلیه جرائم علیه امنیت ملی قرار بازداشت موقت صادر نمایند. به عنوان مثال مجازات فعالیت های تبلیغی علیه نظام سه ماه تا یک سال حبس است. بنابراین در این جرم به هیچ وجه حتی برای یک ساعت امکان صدور قرار بازداشت موقت وجود ندارد. ضمنا برخی جرایمی که اغلب متوجه فعالین و کنشگران می شود مانند تشویش اذهان عمومی و یا اخلال در نظم و یا توهین به رهبری و مقدسات از جرایم علیه امنیت نمی باشند بنابراین در این گونه چرایم ملاک مجازات درجه پنج است. مساله قبال توجه دیگر این است که مقام قضائی به صرف وقوع یک جرمی که مجازات درجه چهار یا پنج به بالا را دارد نمی تواند قرار بازداشت موقت صادر کند بلکه مطابق ماده 238 صدور قرار بازداشت موقت منوط به وجود یکی از شرایط زیر است: « الف – آزاد بودن متهم موجب از بین رفتن آثار و ادله جرم یا باعث تبانی با متهمان دیگر یا شهود و مطلعان واقعه گردد و یا سبب شود شهود از اداء شهادت امتناع کنند. ب – بیم فرار یا مخفی شدن متهم باشد و به طریق دیگر نتوان از آن جلوگیری کرد.. پ – آزاد بودن متهم مخل نظم عمومی، موجب به خطر افتادن جان شاکی، شهود یا خانواده آنان و خود متهم باشد.»