قرار منع تعقیب از جمله قرارهایی است که عمدتا از سوی دادسرا و توسط بازپرس یا دادیار پرونده صادر می‌شود.
صدور قرار منع تعقیب به این معنی است که از نظر دادسرا و به‌ویژه بازپرس پرونده، عمل ارتکابیِ انتسابی به متهم جرم نیست و شواهد و مدارک کافی برای انتساب این عمل به او و احراز ارتکاب جرم توسط وی وجود ندارد. ماده ۲۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری، صراحتا اعلام می‌کند که قرار منع تعقیب توسط «بازپرس در صورت جرم‌نبودن عمل ارتکابی و یا فقدان ادله کافی برای انتساب جرم به متهم» صادر می‌شود.
نتیجه عملی صدور قرار منع تعقیب این است که از نظر دادسرا متهم، مجرم نیست و نیازی به تعقیب کیفری او توسط دستگاه قضایی وجود ندارد. نکته مهم درباره قرار منع تعقیب این است که این قرار از جمله قرارهای قابل اعتراض است و شاکی پرونده اعم از شاکی خصوصی یا عمومی (دادستانی) می‌توانند نسبت به آن اعتراض کرده و خواهان تجدیدنظر در آن شوند.
