بنا بر ماده ۱۶۰ قانون مجازات اسلامی اقرار اولین و مهم‌ترین ادله اثبات جرم است و مطابق ماده ۱۷۱ همین قانون با وجود اقرارِ معتبر نوبت به دیگر ادله نخواهد رسید و همان اقرار مستند اثبات مجرمیت قرار خواهد گرفت. ا
عمال فشار و شکنجه علیه بازداشت‌شدگان برای اخذ اعتراف اجباری علیه آن‌ها نیز در همین راستا و با توجه به اهمیت وجود اقرار برای اثبات ارتکاب جرم است.
از همین روست که دادبان همواره توصیه می‌کند شهروندان تا حد ممکن در برابر فشار بازجویانه مقاومت کرده و از پذیرش اتهامات و اقدام به اعتراف خودداری کنند. در عین حال اگر بر اثر فشار ناچار به اقرار شدید، در اولین فرصت مواجهه با مقام قضایی (بازپرس یا قاضی دادگاه) اعترافات اجباری پیشین خود را انکار کنید و صراحتا اعلام کنید که اعترافات به واسطه فشار و شکنجه اخذ شده و شما وادار به اعتراف اجباری شده‌اید. بر اساس قانون، دادگاه موظف است در صورت انکار اعترافات از سوی متهم مجددا از او تحقیق به عمل آورد.
