علیرغم گذشت ۳۰ سال از تصویب «کنوانسیون بین المللی منع شکنجه و دیگر رفتارها یا مجازاتهای بیرحمانه، غیرانسانی یا ترذیلی» توسط مجمع عمومی سازمان ملل، ایران (نظام جمهوری اسلامی) همچنان از پذیرش این کنوانسیون و امضاء آن خودداری میکند.
این در حالی است که در حال حاضر بیش از ۹۲ درصد از کشورهای جهان به عضویت کنوانسیون جهانی منع شکنجه درآمده و موظف به اجرای مفاد آن هستند.
جدای از اعمال شکنجه در زندانها و به ویژه جهت اخذ اعتراف اجباری که کاربرد زیادی در نهادهای اطلاعاتی، امنیتی و انتظامی در ایران دارد، اما دلیل اصلی عدم پذیرش این کنوانسیون، قوانین کیفری موجود در قانون مجازات اسلامی است.
بنا بر تعریف کنوانسیون جهانی منع شکنجه، اعمال مجازاتهای بدنی مانند شلاق و قطع و قصاص عضو که در قانون مجازات اسلامی در ایران موجوداند، مصداق بارز و صریح اعمال شکنجه محسوب میشوند.
عدم لغو این مجازاتها در قانون مجازات اسلامی و اصرار به اجرای آنها، یکی از دلایل اصلی عدم پذیرش کنوانسیون جهانی منع شکنجه توسط ایران (نظام جمهوری اسلامی) است.