اولا کلیه تحقیقات انجام شده توسط ضابطین دادگستری که مامورین امنیتی جزئی از آن ها به حساب می آیند در صورتی قابل استناد هستند که مورد وثوق مقام قضایی بوده و با واقعیات امر مطابقت داشته باشند در ثانی شخص اقرار کننده می تواند در نزد مقام قضایی اقاریر و اعترافات خویش را که در نزد مامورین امنیتی و سایر مامورین انجام داده است را تکذیب نماید و اگر اقاریر مورد نظر در نتیجه عدم رعایت مقررات مربوط به تحقیق و بازجویی و یا در اثر شکنجه و فشارهای غیر متعارف صورت گرفته است مراتب را ضمن تکذیب و انکار به مقام قضایی رسیدگی کننده به پرونده اتهامی خویش اعلام دارد و اگر مستندی نیز داشته باشد ارائه و حتی از مامورین امنیتی تحقیق کننده اعلام شکایت کند. اگر قاضی دادگاه بخواهد به استناد اقاریر متهم رای صادر نماید براساس صراحت تبصره 2 ماده 119 قانون آیین دادرسی کیفری استماع آن توسط قاضی صادر کننده رای الزامی است بنابراین قضات صرفا به استناد اقاریر متهمین در نزد مامورین امنیتی و دیگر مامورین و ضابطین نمی توانند بر علیه متهم رای صادر نمایند.