اصولا انجام امورات مربوط به احوال شخصیه و مواردی که در سوال مطرح شد در ارتباط با وظایف کنسولگری می باشد. کنسولگری های ایران قانونا فارغ از اینکه شخص مراجعه کننده چه کسی است به صرف اینکه ایشان شهروند ایران می باشد ملزم هستند که امورات مذکور را وفق مقررات انجام دهند. اصولا و در شرایط عادی مراجعه یک فعال به کنسولگری های ایران مشکل امنیتی برای آن شخص فراهم نمی کند. تا کنون نیز موردی که شخصی در داخل کنسولگری بازداشت شده و یا ربوده شود و یا به قتل رسیده و یا مورد ضرب و جرح قرار گرفته باشد گزارش نشده است اما به هر حال با توجه به جایگاه سیاسی شخص مراجعه کننده در عمل امکان اینکه برخی اشخاص با مشکلاتی مواجه بشوند وجود دارد هر چند که این احتمال بسیار کم باشد. البته در برخی موارد گزارش شده است که در برخی کنسولگری ها به عمد کار مراجعه کننده ای که فعال سیاسی است انجام نشده و یا به تعویق انداخته شده است. در مورد سوال دوم می توان گفت که پناهندگی سلب تابعیت نمی کند بنابراین موارد گفته شده برای پناهندگان نیز صادق است. در قوانین بین المللی منعی برای پناهندگان برای مراجعه به کنسولگری جهت انجام امورات کنسولی وجود ندارد. با توجه به اینکه کشورها در این مورد ممکن است رویکردهای متفاوتی داشته باشند باید موضوع سوال را برای هر کشور به طور مجزا بررسی کرد اما به طور کلی مراجعه به کنسولگری نمی تواند به معنای انصراف از پناهندگی باشد. با این وجود در کنسولگری های ایران انجام تقاضای شخص پناهنده منوط به امضای یک فرمی می شود که نشانگر ندامت از پناهندگی است. این فرم اعتبار قانونی نزد مراجعی همچون یو.ان.اچ.سی.آر و یا اداره مهاجرت کشورها برای نشان دادن انصراف از پناهندگی را ندارد.