با اینکه در قوانین بالاخص در قانون اساسی به ممنوعیت شکنجه اشخاص از جانب هر مقامی اعم از مامورین امنیتی و غیره اشاره و تاکید شده است ولی در نهایت تاسف نه تنها شکنجه مورد نظر در قوانین ما تعریف نشده بلکه مصادیق آن نیز مشخص نگردیده است. ماده اول اعلامیه حمایت از کلیه افراد در مقابل شکنجه و سایر رفتارها و مجازات های بی رحمانه، غیر انسانی یا تحقیرآمیز مصوب 9 دسامبر 1975 مجمع عمومی سازمان متحد بیان می دارد: «در چهارچوب این اعلامیه واژه شکنجه به هر فعل عمدی ای اطلاق می شود که بسبب درد و رنج شدید جسمانی یا روانی یک فرد شود و انگیزه هایی چون کسب اطلاعات و یا اقرار از فرد و یا شخص ثالث، مجازات فرد به دلیل عملی که مرتکب شده است یا مظنون به ارتکاب آن است و یا ارعاب فرد یا شخص ثالث، محرک آن باشد یک چنین درد و رنجی باید توسط یا به تحریک یک مامور دولتی و یا مامور یک نهاد رسمی کشور ایجاد شده باشد. این تعریف درد و رنجی را که ناشی از آثار طبیعی و یا تصادفی مجازات های قانونی مطابق با قواعد حداقل استاندارد در رفتار با زندانیان است در بر نمی گیرد». آنچه از قوانین ایران بر می آید اعمالی همچون ضرب و جرح یا توهین و اهانت، تهدید و فشارهای نامتعارف در انجام تحقیقات بر شخض متهم یا تحت نظر که موجب آزاد و اذیت جسمی و آشفتگی روح و روان انسان می گردند شکنجه محسوب می شوند.